DE WEG NAAR EEN NIEUWE “IK”
Na het bereiken van je “echte” dieptepunt in een burnout, is het tijd om jezelf over te geven. Een moeilijke periode waarin je terug moet gaan in de tijd. Waarom heb ik die keuzes gemaakt, activiteiten gedaan, hoe voelde ik mijzelf en welke gedachtes had ik erbij. Een strijd die je moet strijden om niet terug te vallen in je oude gewoontes. Een tijd waarin je veel leert over jezelf en je leven op zijn kop staat.
Door middel van therapiesessies waarin ik bewust werd van mijn gedachtes, gevoel en manier van handelen, probeerde ik te werken aan mijn herstel. De terugval liet mij inzien, dat ik er nog lang niet was. Er moesten drastische veranderingen gaan plaatsvinden in mijn leven. Even een paar weken niet werken, vervolgens weer vijf dagen gaan en thuis niet langer dan één uur nog werk gerelateerde dingen doen en drie keer per week sporten was niet genoeg om te herstellen.
Elke dag voelde als een gevecht tegen mijzelf. Aan de ene kant de depressieve gedachten, omdat ik het gevoel had dat ik gefaald had. Aan de andere kant het gevoel, dat ik dingen perfect moest doen. Twee uitersten waar ik beide niet beter van werd en een middenweg in moest gaan vinden.
Per dag bekeek ik hoe ik mij voelde en probeerde ik het tegenovergestelde te doen van mijn gevoel. Dit betekende dat als ik mij depressief voelde en liever in bed bleef liggen, ik mijzelf verplichtte om dingen te doen, zoals boodschappen, huis schoonmaken en sporten. Wanneer ik voor mijn gevoel van alles moest doen op een dag, omdat het anders een nutteloze dag zou worden probeerde ik juist zo min mogelijk te doen en te genieten van Netflix. Dit lukte zeker niet elke dag perfect. Hetgeen wat mij elke dag hielp om sowieso een start te maken met de dag was het wandelen met mijn hond. Ik voelde mij verantwoordelijk voor mijn hond, dus hoe ik mij ook voelde dat moest gedaan worden. Wat ik daarna deed lag aan mijn gevoel van die dag.
De strijd in mijn hoofd en de therapiesessies maakten mij moe en gefrustreerd. Tijdens de therapiesessies ploos ik samen met de therapeut deze strijd uit en realiseerde ik dat ik de enige was die dit mijzelf aandeed. Ik moest van mijzelf en zorgde er zelf voor dat het nooit genoeg was. Als ik vond dat het niet genoeg was, stelde ik zelf vast dat ik een mislukkeling was en dat niemand met mij om wilde gaan.
Deze realisatie zorgde ervoor dat ik inzag, dat ik liever voor mijzelf moet zijn, fouten maken menselijk is, dat ik mijzelf mag zijn en dat ik geen mislukkeling ben waar niemand mee om wil gaan. In plaats van “ik moet”, denk ik nu “ik wil”. Daarbij kom ik zelf op nummer 1, want IK BEN OKE, NO MATTER WHAT.