EEN BURNOUT IS ALS EEN BLIKSEMSCHICHT BIJ HELDERE HEMEL.
Een burnout was bij mij het gevolg van het niet goed omgaan met stress, je eigen lichaamssignalen negeren, de druk van presteren en de verwachtingen op werk. Stress groeit als een donderwolk in je lichaam en wordt steeds maar groter. Die donderwolk beïnvloedt je zicht naar de buitenwereld en beïnvloedt je keuzes en activiteiten.
Uiteindelijk komt er een bliksemschicht uit die je raakt en je een halt toe roept. De bliksemschicht verplicht je om alles te laten vallen en volledig tot jezelf te keren. Die bliksemschicht krijgt als naam een burn-out.
Ik weet het nog goed. Ik had in mijn eerste vakantie (nooit ziek geweest en alle feestdagen gewerkt) sinds (1,5 jaar) dat ik in Amsterdam werkte, een afspraak gemaakt bij de psycholoog. Hij concludeerde na mijn verhaal dat ik in een burn-out zat en twee keuzes had; 1. Doorwerken en het zover laten komen dat ik uitvalsverschijnselen zou gaan krijgen, plus minus 3 maanden volgens de psycholoog. 2. Nu de stekker eruit trekken. Dit was zijn advies en hierin moest ik zelf een keuze maken. Ik heb het advies serieus genomen en heb mij vanaf 27 november ’17 ziekgemeld op werk.
Dat was ook gelijk de dag, dat ik voor mijn gevoel geraakt werd door de bliksemschicht die al zo lang verborgen zat in de donderwolk boven mij. Natuurlijk werd ik maandag 27 november ‘17 dag om 5:30 wakker, want dat was de tijd dat ik altijd opstond om te gaan werken. Nu hoefde ik helemaal niks, maar dat druiste heel erg in tegen mijn gevoel en perfectionisme. Per dag kwamen er meer emoties los. Ik kon fysiek en mentaal bijna niks meer. Met de hond een rondje wandelen was al een uitdaging en voor het lezen vaan een boek lezen had ik de concentratie niet. Op de bank voor mij uit staren was het makkelijkste.
Echter, was er nog steeds dat stemmetje in mijn hoofd, dat zei dat ik na 4 weken rust weer de draad moest oppakken. De burn-out voelde als een verloren strijd die ik nooit had mogen verliezen. Door het verlies leek ik zwak voor de buitenwereld, had ik het gevoel dat niemand meer met mij om wilde gaan en zou ik mijn baan verliezen. Ik bleef de drang houden om mijzelf te bewijzen. Dit zorgde voor een terugval begin februari ’18.
Er kwamen nog meer emoties los die ik nog steeds aan het wegduwen was. Nu was het heel duidelijk: ik faalde. Deze realisatie zorgde ervoor dat ik het allemaal niet meer zag zitten en ook te maken kreeg met depressieve gedachtes. Ik was een mislukkeling waar niemand mee om wilde gaan, dus waarom ben ik hier dan nog op de wereld.
Het is als een neerwaartse spiraal waar je in terecht komt en jezelf ook inhoudt door vertroebelde gedachtes. Het bereiken van je “echte” dieptepunt is nodig om de weg naar herstel in te zetten. Alleen dat helpt om jezelf ook echt een nieuwe kans te geven om het leven anders aan te pakken.